Είναι κάποιοι ήρωες που τους αποκαλούν Εκαβίτες

• Χτες ήταν που τυχαία στον δρόμο τους είδα να μεταφέρουν μια γιαγιά με το φορείο στο σπίτι της.
• «Σαν την Κλεοπάτρα θα σε ανεβάσουμε, τίποτα μην φοβάσαι»
• Η κυρία χαμογέλασε.
• Να σαι καλά αγόρι μου, του είπε.
• Μια σκηνή λοιπόν που αρκούσε για να κάνει την καρδιά μου να χαμογελάσει. Μα και για να μου θυμίσει λόγους για τους οποίους τους εκτιμώ επιπλέον.
• «Σφίγγε μου το χέρι μου κορίτσι μου άμα θες. Θα περάσει. Είμαστε δίπλα σου», λέγαν. Και η σειρήνα του ασθενοφόρου ακουγόταν και αυτό έτρεχε σαν τρελό για το νοσοκομείο.
• Πόσο δύναμη ήταν αυτοί οι άνθρωποι εκείνη την στιγμή. Πόσο ανεκτίμητη η προσφορά τους.
• «Κρατήστε κυρία μου θα τα καταφέρουμε. Πάμε βαθιές ανάσες. Μην εγκαταλείπεται…» Η ίδια σειρήνα πάλι.
• Νοσοκομείο. Ένας από αυτούς να βγαίνει στον διάδρομο και να κρατάει το κεφάλι τνου δακρυσμένος.
• «Την χάσαμε ρε. Δεν αντέχεται αυτή η δουλειά. Δεν συνηθίζεται»
• Αγαπημέοι μου άνθρωποι πόσες στιγμές αυτές που θυμάμαι εγώ και είναι αιτία να προσεύχομαι να είστε καλά. Πόσες άλλες άπειρες που έχετε να θυμάστε εσείς.
• Ανεκτίμητη η προσφορά σας για όλους εμάς τους απλούς θνητούς.
• Γιατί κάποιοι ήρωες είναι στους δρόμους και εγώ τους ξέρω ως Εκαβίτες.
• Να σας έχει ο Θεός καλά.
• Σας ευχαριστούμε.
• Χριστίνα Ρογκάκου