πλαστικες επεμβασεις...

1. «Έχουμε κλεισμένα ραντεβού μέχρι και τον Μάιο» μου λέει η μόλις 27χρονη και αντικειμενικά πανέμορφη Κλαίρη που εργάζεται ως νοσηλεύτρια χειρουργείου σε μια μεγάλη κλινική πλαστικής χειρουργικής στο Χολαργό εδώ και χρόνια, όταν την ρωτάω πως πάνε οι δουλειές.«Γίνεται χαμός, καθημερινά έχουμε από χειρουργεία μέχρι μικροεπεμβάσεις ρουτίνας και η δουλειά δεν σταματά ποτέ». Έχω απορία να μάθω ποιες είναι οι πιο δημοφιλείς επεμβάσεις. «Μπότοξ, υαλουρονικό και νήματα. Αυτά τα τρία, τα κάνουν σχεδόν όλοι. Είναι αρκετά φτηνά, το αποτέλεσμα είναι άμεσο και δεν χρειάζεται καν να μπεις σε διαδικασία αναισθησίας. Τσακ μπαμ». Δεν γνωρίζω σχεδόν τίποτα για αυτού του είδους τις επεμβάσεις και της ζητάω να μου εξηγήσει. «Το μπότοξ είναι ενέσεις τοπικές που ακινητοποιούν τους μύες και διώχνουν τις ρυτίδες. Το κόστος τους κυμαίνεται από 100 μέχρι και 1000 ευρώ ανάλογα με την περίσταση. Το υαλουρονικό οξύ χρησιμοποιείται για τις ρυτίδες του δέρματος καθώς και για την αύξηση του όγκου στα χείλη. Κι αυτό όπως και το μπότοξ έχουν διάρκεια έως και 6 μήνες περίπου, ύστερα από αυτό το διάστημα το δέρμα επανέρχεται στο αρχικό του στάδιο. Τα νήματα είναι εσωτερικά ράμματα που τραβούν το δέρμα, σαν μίνι λίφτινγκ ένα πράμα, απλά δεν κάνεις χειρουργείο και το αποτέλεσμα είναι εξίσου καλό». Τα λέει τόσο απλά που αισθάνομαι ότι πρόκειται για κάποια σούπερ προσφορά που πρέπει να προλάβω. «Μετά έρχονται οι πλαστικές στην κοιλιά, το στήθος, τους γλουτούς, τα βλέφαρα, τατουάζ στα φρύδια, λιποαναρροφήσεις, κρυολιπόλυση, αιδιοπλαστική, εμφύτευση μαλλιών, αυξητική πέους και τα λιφτινγκ» ξεστομίζει απνευστι σαν ποιημα Μου κάνει εντύπωση η ευκολία με την οποία πολλοί πλέον αποφασίζουν να κάνουν πλαστική καθώς και το ότι είναι πρόθυμοι να ξοδέψουν τόσα λεφτά, αναλογιζόμενη την κρίση στην οποία ζούμε. «Σιγά καλέ, λίγο μπότοξ δεν είναι τίποτα» λέει με απόλυτη χαλαρότητα «όλοι κάνουν, ακόμα και κορίτσια 20 χρονών. Έρχονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Μην σου πω ότι κυρίως άνθρωποι του μεροκάματου είναι οι πιο συχνοί πελάτες. Όπως μαζεύουν λεφτά για ένα αυτοκίνητο, έτσι μαζεύουν και για μια επέμβαση» μου απαντάει με χάρη καθώς ρουφάει τον καφέ της με τα αμφιβόλως πλέον «φυσικά» μεγάλα χείλη της. «Βέβαια υπάρχουν και οι περιπτώσεις που φτάνουν την υπερβολή, μετά από λίγο συνηθίζει το μάτι και θέλουν κι άλλο φτάνοντας στο απροχώρητο. Πίστεψέ με έχω δει άπειρες παραμορφώσεις ενώ οι ίδιοι νιώθουν υπέροχα. Έρχονται κοπέλες υπερβολικά αδύνατες, μοντέλα, χωρίς ίχνος κυτταρίτιδας και κάνουν λιποαναρροφήσεις και θεραπείες χωρίς καν να το χρειάζονται» συνεχίζει «αλλά αν αυτό θέλουν τους το δίνεις, αλλιώς θα βρουν αλλού να πάνε». Ανακαλώ αβίαστα τουλάχιστον δέκα κοπέλες στην ηλικία μου που κάνουν σε εβδομαδιαία βάση με φανατική προσήλωση τέτοιου είδους «απαραίτητες», όπως τις αποκαλούν θεραπείες για να κρατηθούν όμορφες και ελκυστικές. « Έχει να κάνει με το πώς βλέπει ο καθένας το είδωλο του στον καθρέφτη. Το θέμα είναι να γίνεται για τους σωστούς λόγους και τόσο όσο χρειάζεται» λέει η Κλαίρη και τινάζει το μακρύ λαμπερό μαλλί της, δημιουργώντας μου μια αίσθηση έλλειψης αλλά και ακόμα περισσότερα αναπάντητα ερωτήματα. Ποιοι μπορεί να είναι οι σωστοί λόγοι και ποιος ορίζει το μέτρο; Υπάρχει όντως αντικειμενικό κριτήριο ομορφιάς που βαθμολογεί το είδωλο μας στον καθρέφτη; Από πού πηγάζει η ανάγκη να επέμβουμε στα φυσικά μας χαρακτηριστικά; Άραγε η πλαστική μπορεί να καλύψει πέρα από τις ατέλειες του σώματος και του προσώπου αυτήν την τόσο έντονη ανάγκη για τέλεια ομορφιά;