Ειχε πεσει απο τον τριτο οροφο του διαμερισματος που εμεναν.
Πρεπει να ηταν 4 η ωρα οταν την ξαπλωσαν οι νοσηλευτριες στο κρεβατι και αρχισαν να κοβουν τα ρουχα με ψαλιδι γρηγορα για να προλαβουν την αιμορραγια.
2 νοσηλευτριες ηταν εκεινη τη νυχτα. Ειχε απεργια το νοσοκομειο. Ε και; Και παλι 2 θα ηταν. Οι ιδιες. Και η γιατρος.
Και ξερεις γιατι; Γιατι η αιμορραγια δεν απεργει. Η ζωη δεν απεργει. Η ζωη χανεται στο δευτερολεπτο. Κι αν δεν ειναι εκει οι 2 νοσηλευτριες και η γιατρος, τοτε η θυγατερα θα πεθανει.
Και, σαν φτασεις στην πυλη του νοσοκομειου ξερεις οτι παντα θα υπαρχουν εκει εκεινες οι 2 νοσηλευτριες και η γιατρος. Μπορει με αλλη οψη και ονομα καμια φορα, αλλα παντα θα υπαρχουν εκει.
Και οταν τις βλεπεις να τρεχουν σαν σκιες στο σκοταδι, τρεχουν για σενα, για τη κορη σου, για τη μανα σου, για αυτον που εσυ αγαπας.
Πού βρισκουν την δυναμη;
Υπαρχουν δυο προαπαιτουμενα σ’ αυτη τη δουλεια.
Ανθρωπια λεγετα το ενα. Και το πιστωνονται ολοι οσοι σε κοιτανε εκει που πονας και οχι στη τσεπη.
Ευαισθησια λεγεται το δευτερο. Και το χρεωνονται οσοι απο εμας σε ακουμε προσεκτικα οταν λες τον πονο σου. Γιατι ειναι χρεος η ευαισθησια.
Ναι, δεν τα εχουν ολοι αυτα. Θα ημουν αφελης αν το υποστηριζα αυτο.
Τι απεγινε η θυγατερα ομως;
Απ’ ο,τι μου ειπαν, η γιατρος ηταν μαζι της ολη νυχτα.
Οι νοσηλευτριες εκαναν τα μαγικα τους υπο την καθοδηγηση της γιατρου.
Λενε μαλιστα πως η μια απο αυτες πηγαινοντας να αλλαξει ρουχα, καθως η στολη της ειχε γεμισει αιματα απο τη θυγατερα, ειδε εξω τον πατερα να εχει γονατισει και να εχει ξεσπασει σε λυγμους.
Αν θυμαμαι καλα, πηγε στο δωματιακι, αλλαξε στολη και πλησιασε τον πατερα.
Του ψιθυρισε κατι στο αυτι και πηγε παλι στο πεδιο της μαχης.
Μια πολυ βαθια ανασα ανακουφισης βγηκε απο τα στηθια του πατερα. Ενα καλο νεο ακουσε απο μια ξενη.
Μια ξενη που η δουλεια της ειναι να ματωνει μαζι με τις θυγατερες του κοσμου και να τους δινει πισω τη ζωη που τους ανηκει.
Οταν ολα τακτοποιηθηκαν, ο πατερας μπηκε μεσα κι ετρεξε να αγκαλιασει τη θυγατερα του. Εκεινη ανοιξε τα ματια και ασυναισθητα απλωσε τα χερια κι επιασε σφιχτα το χερι της γιατρου και των νοσηλευτριων. Ο πατερας καταλαβε τοτε. Τα παντα.
Πηγε να σκυψει και να φιλησει τα ματωμενα χερια των (δημοσιων ή ιδιωτικων, δεν εχει σημασια) αυτων ''υπαλληλων''. Φυσικα εκεινες δεν το επετρεψαν αυτο.
Οι συγκεκριμενες δεν επετρεψαν στον πατερα και την κινηση που εκανε να ανοιξει το πορτοφολι του.
Ξερετε γιατι;
Γιατι ειχαν εκεινα τα δυο προαπαιτουμενα που σας ειπα πιο πανω.
Ετσι λοιπον κυλανε οι μερες, οι νυχτες, οι εφημεριες και οι βαρδιες στο νοσοκομειο αυτο, μα και σε ολα τα υπολοιπα θαρρω.
Και ζησαν αυτοι καλα και η γιατρος και οι 2 νοσηλευτριες……
Οχι. Η γατρος και οι 2 νοσηλευτριες δεν εζησαν καλυτερα.
Γιατι καθε τετοιο περιστατικο ειναι κι ενα βαρος στη καρδια.
Γιατι ολα ειναι περασμενα.
Μα, οχι ξεχασμενα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου