Είναι κάποιοι ήρωες που τους αποκαλούν Εκαβίτες
Χτες ήταν που τυχαία στον δρόμο τους είδα να μεταφέρουν μια γιαγιά με το φορείο στο σπίτι της. «Σαν την Κλεοπάτρα θα σε ανεβάσουμε, τίποτα μην φοβάσαι» Η κυρία χαμογέλασε. Να σαι καλά αγόρι μου, του είπε. Μια σκηνή λοιπόν που αρκούσε για να κάνει την καρδιά μου να χαμογελάσει. Μα και για να μου θυμίσει λόγους για τους οποίους τους εκτιμώ επιπλέον. «Σφίγγε μου το χέρι μου κορίτσι μου άμα θες. Θα περάσει. Είμαστε δίπλα σου», λέγαν. Και η σειρήνα του ασθενοφόρου ακουγόταν και αυτό έτρεχε σαν τρελό για το νοσοκομείο. Πόσο δύναμη ήταν αυτοί οι άνθρωποι εκείνη την στιγμή. Πόσο ανεκτίμητη η προσφορά τους. «Κρατήστε κυρία μου θα τα καταφέρουμε. Πάμε βαθιές ανάσες. Μην εγκαταλείπεται…» Η ίδια σειρήνα πάλι. Νοσοκομείο. Ένας από αυτούς να βγαίνει στον διάδρομο και να κρατάει το κεφάλι τνου δακρυσμένος. «Την χάσαμε ρε. Δεν αντέχεται αυτή η δουλειά. Δεν συνηθίζεται» Αγαπημέοι μου άνθρωποι πόσες στιγμές αυτές που θυμάμαι εγώ και είναι αιτία να προσεύχομαι να είστε καλά. Πόσες άλλες ά...